Rada Europejska przyjęła rozporządzenie w sprawie infrastruktury paliw alternatywnych (AFIR), określające cele w zakresie rozmieszczenia stacji ładowania pojazdów elektrycznych, a także stacji wodorowych w Europie.
W przypadku wodoru stacje tankowania samochodów osobowych i ciężarowych będą musiały zostać rozmieszczone we wszystkich węzłach miejskich i co 200 km wzdłuż sieci bazowej TEN-T do 31 grudnia 2030 r.
Aby zapewnić interoperacyjność, wszystkie ogólnodostępne stacje tankowania wodoru powinny dostarczać wodór gazowy o ciśnieniu co najmniej 700 barów. Rozbudowa infrastruktury powinna również uwzględniać pojawienie się nowych technologii, takich jak technologia ciekłego wodoru, która zapewnia większy zasięg pojazdom ciężarowym i powinna być preferowanym wyborem technologicznym niektórych producentów samochodów. Minimalną łączna zdolność produkcyjna ma wynosić jedną tonę dziennie.
W przypadku pojazdów elektrycznych przepis narzuca od 2025 r. stacje szybkiego ładowania o mocy co najmniej 150 kW co 60 km dla pojazdów lekkich, ale także terminale o mocy 350 kW dla pojazdów ciężarowych.

Konieczna koordynacja

Ze swojej strony sektor zareagował szybko. Pod koordynacją Hy24 około 20 producentów – w tym Stellantis, Daimler, Air Liquide, Toyota, Engie, TotalEnergies i Air Liquide – zwraca uwagę na potrzebę szybkiego wdrożenia stacji wodorowych, wzywając do skutecznych i skoordynowanych działań. „Wzywamy Państwa do utworzenia i kierowania specjalną grupą roboczą wraz z kluczowymi podmiotami branżowymi (producentami pojazdów, dostawcami infrastruktury, operatorami flot), podmiotami finansującymi i zainteresowanymi państwami członkowskimi do aktywnego koordynowania fazy wdrażania AFIR oraz wspierania szybkiego i gęstego rozmieszczenia stacji wodorowych na długo przed 2030 r.” – apelują w liście otwartym skierowanym do Fransa Timmermansa, wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej.

Kwestia finansowania

Kwestia finansowania będzie również kluczowa dla zorganizowania „rozszerzenia” tych wdrożeń. W szczególności obejmuje to wspieranie „niepełnego wykorzystania” infrastruktury w początkowych latach, a tym samym zapewnienie inwestorom „długoterminowej przewidywalności”, w szczególności poprzez pomoc operacyjną, która mogłaby przybrać formę dotacji. (z)